Ik ben rijkelijk laat met dit tekstje. t Zijn zowat vijgen na Pasen. Of in dit geval: vijgen voor Pasen. Helemaal niet zoals het een krijger betaamt. Wel meer op mijn eigen tijd. Zoals meerdere deelnemers zelf op hun eigen tijd kwamen aangedrenteld voor de sessies tijdens ons weekend in juni vorig jaar. Toegegeven, daar was reden te over voor: een ronduit zalig huis op een heerlijke plek onder de Zeeuwse zon met hang- en zit plekjes en zicht op de velden. En daar bovenop een zwembad om in af te koelen. Een mens zou zich van minder vakantie-achtig gaan gedragen. Mijn eigen training bestond er dus vooral uit in rust en acceptatie te gaan. Alleszins een goede uitgangsbasis voor een krijgster. Natuurlijk hebben we getraind, geheeld, gemediteerd, een haka geleerd, ons verbonden, onze zintuigen verfijnd, … Maar meer dan ooit ging het om dat evenwicht tussen individu en groep. Het is intrigerend te zien hoe groepen, ook deze krijgsters en krijgers, mee veranderen met de sterk veranderende tijd. Vroeger waren de grenzen duidelijk, de afspraken en de rolverdeling. Nu tast eenieder voor zichzelf af: wat is belangrijk voor mijzelf? Hoe ga ik in vrijheid mijn eigen gang? En hoe combineer ik dat dan met de afstemming op de groep? Hoe ga ik met mijzelf toch in samen en verlies ik in samen niet mijzelf? Eén zijn met mijzelf om een grotere eenheid te kunnen vormen in gezamenlijkheid en vice versa. En hoe combineer ik inzet met toch genieten van elk nu? Zoveel verschillende persoonlijkheden, zoveel verschillende krijgers; ieder op de eigen manier de zoektocht weerspiegelend van de bewuste mens in een snel veranderend wereldbeeld. Het is verademend en verrijkend dat dit kan. En dat op zich verwijst naar een belangrijke kwaliteit van de ware krijger: een goed inschattingsvermogen aankweken. En op basis daarvan beslissen. Is dit echt belangrijk: voor mijzelf, voor de ander en voor het geheel? Is het de moeite er energie aan te geven of bewaar ik die beter voor iets anders? En als ik er energie aan geef, leer ik het juiste moment te bepalen. Zodat ik het beoogde doel ook werkelijk bereik. Het was ver-ademend ’s avonds samen te kunnen zingen. Vreugde te laten stromen. Dit alles onder de hoede van de Grote Merlijn, heel reëel aanwezig in babyformaat, maar daarom niet te onderschatten! Onze allerjongste krijger keek toe. En Merlijn zag dat het goed was.
Veel plezier met de foto’s !